Afslaan… of niet?
Afgelopen weekend was het zover… ik zou samen met Esther de Trail des Fantômes gaan lopen… Al maanden keek ik er naar uit en zag ik er tegenop, het zou mijn revanche worden op de mislukte poging van 2 jaar geleden. Maar de trainingen liepen niet zoals ik wilde en naar de duinen gaan om te trainen was steeds geen tijd voor. Dus eigenlijk was de voorbereiding niet optimaal maar de wil om te gaan was enorm, ik wilde persé aan mijzelf bewijzen dat ik het best kon, als ik maar die eerste heuvel over zou zijn…
Donderdagmiddag gingen wij al richting het zuiden, Esther was die dag jarig en ze gaf een feest voor haar 50ste! verjaardag, en aangezien Valkenswaard toch in de richting van België is, namen we daar een hotelletje om te overnachten na het super gezellige feest.
Na een overheerlijke lunch bij Esther met Gerard, Janine en Chiel gingen wij met z’n allen richting La Roche en Ardenne om elkaar daar weer te treffen op het terras van het hotel. Na een nogal laat diner kregen we een bijzondere voorstelling van het “spook” van het kasteel te zien met als toetje een beetje vuurwerk. We waren blij dat we dát niet gemist hadden 😉
De volgende ochtend heb ik nog even getwijfeld of ik niet toch op mijn nieuwe slofjes, die ik vrijdag bij Scarabee had gekocht, zou gaan lopen. Per slot van rekening zit daar meer 
profiel onder dan onder mijn eigen, oude, slofjes.
Uiteindelijk toch maar de “verstandigste” keuze gemaakt en mijn oude slofjes aangetrokken, je weet maar nooit met nieuwe schoenen.
Uiteindelijk was ik rond een uurtje of 1 helemaal aangekleed en klaar 
voor vertrek…
Om half 2 vertrokken we voor de 27 kilometer, ik voelde de spanning in mijn buik, na een paar honderd meter zouden we gelijk die ene heuvel krijgen waar ik twee jaar geleden zo naar werd… Zou het nu weer gebeuren, zou het mij lukken nu wel naar boven te komen, wat als… Er ging van alles door mijn hoofd… Nog net niet in paniek en volop gesteund door Esther, die mij moed insprak, heb ik de top bereikt… Pffff… het was gelukt… niet vragen hoe… en mijn benen hadden er een uitgesproken mening over… Nu was het een kwestie van oppakken en doorgaan… maar mijn benen wilden niet meer, alle ellende van de afgelopen tijd kwam naar boven en mijn hele lijf wilde alleen nog maar schreeuwen en rusten, nog maar even wandelen dan, kijken of het lijf wil herstellen… En ja, na wat wandelen en veel steun van Esther, kon ik zowaar weer wat gaan rennen, een heerlijke afdaling volgde en het voelde goed, ik zou écht die 27 kilometer gaan volbrengen!
Tot de volgende heuvel… met trillende benen stond ik boven… helemaal verzuurd… maar weer wandelen op het “vlakke” stuk om te herstellen… en plots was daar, na zo’n 6,5 km de splitsing… Linksaf voor de 27 km, rechtsaf voor de 13 km… Ik wilde zó graag die 27 km lopen… maar na de laatste klim was ik zó leeg dat het mij niet verstandig leek, er kwamen nog meer van dat soort beklimmingen, nog hoger zelfs, en wat moest je doen als je na de eerstvolgende beklimming helemaal niet meer kunt lopen, ik kon moeilijk van Esther verwachten dat ze mij van de berg af zou dragen… Ik wil wel, ik wil niet, ik wil wel, ik wil niet, zo heb ik ongeveer 5 minuten staan draaien en dubben… Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt, we zijn, met pijn in mijn hart, rechtsaf geslagen…
Op zo’n 7 kilometer was de drankpost, even wat zoute stengels en gummibeertjes naar binnen gewerkt, klaar voor de laatste zware klim. En zwaar was hij, stapje voor stapje naar boven geklauterd, en boven wist ik het… ik had de juiste keuze gemaakt…
De rest van de route wandelend en rennend afgemaakt, nog even lekker door het koude water van de Ourthe, klein stukje over de camping, en daar was de finish! Na iets meer dan 13 kilometer was ik blij, heel erg blij, met mijn keuze, die 27 kilometer waren écht teveel geweest…
Niet al te lang na ons kwam de rest ook binnen, en onder het genot van een welverdiende pot bier, kwamen de verhalen over deze “barre” tocht los.
Ik wil speciaal Esther heel erg bedanken voor haar steun onderweg, zonder haar was ik halverwege gaan zitten, om niet meer op te staan (denk ik).
Voor de start allemaal nog fris en fruitig!
Gerard, Esther, Chiel, Janine en Cor, het was super gezellig met jullie!
De 6 uur van Haarlemmermeer
Al een hele tijd loop ik een beetje anoniem in het rond, geen loopjes van formaat of naam, gewoon een beetje in mijn eigen omgeving hobbelen. Het bevalt mij prima, geen “wedstrijd-stress”, geen “kan-ik-dit-wel-stress”, geen “wat-stop-ik-in-mijn-tas-stress”, geen “is-mijn-Suunto-wel-opgeladen-stress”, gewoon in de vroege ochtend mijn rondje lopen, als het lekker gaat wat langer, zo niet, wat korter, prima!
Totdat je een Whatssapp-je krijgt… Of je mee wilt doen aan de 6 uur van Haarlemmermeer… In estafette-vorm dat wel… Help! Schiet er dan door je hoofd! 1. Kan ik dit? 2. Wil ik dit? 1. Kunnen, ja, een rondje van 2,5 kilometer moet ik toch wel kunnen lopen, hoewel… 2. Willen, ja, ik wil heel graag weer eens gezellig met z’n allen lopen. Dus volmondig JA!
Helaas kregen we het niet voor elkaar om 6 vrouwen zover te krijgen mee te lopen, dus zouden we met z’n vieren gaan lopen, Esther, Janine, Kitty en ikzelf. Even heen en weer over de Whatssapp met de andere dames en de naam was gekozen, #VroemBitches! Oeps… Nu moesten we toch de naam van #TeamVroem hoog zien te houden… 🙂
Zaterdagochtend 25 juni was het zover, vooraf weinig stress-momenten gehad, Suunto bleef thuis, het weer was prima en een singlet zou ik van Henny krijgen. Totdat ik in de hal van de Expo aankwam, toch weer die twijfel, hoe is het parcours… is het zwaar… kan ik dit wel… ben ik wel snel genoeg… pffff ik werd moe van mijzelf, en ik had nog geen meter gelopen…!
Toch was het erg gezellig in de hal waar onder andere de VroemTeams zich verzamelden. Ook de individuele lopers waren er, onder wie René Schoen die daar zijn vele rondjes zou gaan lopen. Startnummers opspelden, registratiechip omdoen, even lachen en kletsen én de volgorde van lopen bepalen, en plots was het tijd om te starten…
Klaar voor de start!
Janine mocht van ons beginnen, na 12 minuten was ze al weer terug, toen mocht Kitty, sjee, die was nóg sneller… toen mocht ik, ik had mijzelf voorgenomen heel rustig te beginnen, kijken hoe het lichaam het houdt, en ja, na de eerste 100 meter (waar iedereen nog naar je kijkt en je dus veel sneller gaat dan je wilt) heb ik mijn eigen tempo gepakt, en dat kon ik zowaar volhouden…! Niet te snel, omdat je niet weet wat het parcours je gaat brengen, maar zeker niet te rustig, je wilt toch laten zien wat je kunt.
Het ging lekker, langzamer dan ik wilde, maar het liep lekker en het rondje was goed te doen, op het laatste stukje dat een beetje omhoog ging na dan, dat was écht killing! Niet dat het zó steil was, maar toch even omhoog viel tegen na ruim 2 kilometer op een wat hoger tempo dan normaal…
Esther mocht als laatste en die zette ook een mooie, snelle tijd neer! En zo gingen we rondje na rondje na elkaar, hoewel het (voor mij) elk rondje moeizamer werd was het super leuk onderweg. Een korte groet naar de snelle mannen van TeamVroem4 en 6 of een kort praatje met René die dapper zijn rondjes liep, Jan die langs het parcours foto’s stond te maken, en als je aan de kant zat te wachten op je beurt, iedereen aanmoedigen die je kende, heel gemoedelijk en gezellig allemaal.
Mijn 6e rondje, na ruim 5 uur viel mij heel zwaar, écht heel zwaar en ik vroeg mij af of ik er nog wel eentje, met een redelijke tijd, uit zou kunnen persen… Zóveel had ik niet gelopen de laatste tijd, dus vroeg ik Esther of zij met mij wilde ruilen… het laatste rondje zou misschien niet een hele zijn en dat kon ik nog wel aan… Gelukkig wilde zij wel ruilen en kwam, toen zij eenmaal vertrokken was, Kitty met het aanbod om het allerlaatste stukje te lopen, ik vond het helemaal niet erg… mijn lichaam was er wel klaar mee! Dus bedankt dames dat jullie de laatste kilometers voor jullie rekening hebben genomen!
Podium voor de mannen!
TeamVroem6
Uiteindelijk zijn TeamVroem 4 en 6 (naar het aantal lopers) beiden eerste geworden, Proficiat heren! En zijn wij, als enige, vrouwelijke kwartet, eerste van de vrouwen en tweede van de kwartetten geworden… hihi… niet zo erg als je bedenkt dat het eerste kwartet dat snelle mannen team was 😉
Het “gouden” Bitches-
team!
Landgoed Twente Marathon
Op 1 februari van dit jaar zat ik om 7:00 uur ’s ochtends voor de computer klaar om mij in te schrijven voor de Landgoed Twente Marathon op 11 oktober. Het lijkt een hele tijd geleden, maar voordat ik het wist was ik deze vrijdagmiddag onderweg naar De Lutte.
Daar hadden mijn duo-maatje Esther en ik een hotelkamer geboekt opdat we de volgende ochtend “fris-en-fruitig” aan de start konden verschijnen.
Nee, ik was niet van plan een hele marathon te gaan lopen, zou het best willen, nee, wij zouden als duo de meest culinaire “fun”-marathon van Nederland om en om lopen of fietsen.
Rond een uur of vijf waren we beiden in het hotel gearriveerd, de fietsen die wij van het hotel zouden lenen geïnspecteerd, en na een borreltje en een hapje eten gingen wij lekker op tijd naar bed, we moesten de volgende ochtend toch weer redelijk op tijd opstaan.
Na een goed ontbijt de fietstas van Esther op de fiets gemonteerd, handig om een extra jasje en broek in te bergen, en zo’n 3,5 kilometer naar de start gefietst. Startnummers opgehaald en (uiteraard) even de dixies opgezocht, loopzenuwen zijn er ook voor een “fun-run”…. 😉
Rond half 10 was de start, het zonnetje scheen, geen zuchtje wind te voelen en de sfeer was prima. Iedereen was goed geluimd (mede vanwege het zonnetje) dus het beloofde een prima dag te worden.
fietsen in file
De lopers gingen voorop, gevolgd door een peloton fietsers, en in het begin was het dus met fietsers een drukte van belang. Maar niemand had haast dus het ging er gemoedelijk aan toe. Even was ik bang dat ik Esther over het hoofd had gezien en al had ingehaald, maar na zo’n 5 kilometer was de eerste stop en daar trof ik Esther die al op mij stond te wachten.
Pompoen-soep
En niet alleen Esther was er, ook de eerste hapjes werden ons uitgereikt, een pompoen-soepje om mee te beginnen.
Nu was het mijn beurt om te gaan lopen, een beetje stramme kuiten, hier en daar een “vals-plat” maar het ging goed, zelfs nu kon ik al genieten van de prachtige omgeving. Na 3,5 km was de volgende stop al… dat ging makkelijk… 🙂
Shitake salade
En weer stonden er lekkere hapjes voor ons klaar, dit keer een Shitake-salade, op een mooi landgoed. Het zonnetje scheen er heerlijk bij en de sfeer was nog steeds geweldig. Nu was Esther weer aan de beurt een stukje te lopen.
Onderweg
Omdat niet iedereen hetzelfde tempo loopt en sommigen wat langer bij de verversingsposten blijven hangen, was het peloton inmiddels zodanig uit elkaar dat we gezellig bij elkaar konden blijven. Lekker kletsen en genieten van de omgeving, de mooie paden en de natuur, geweldig!
Na 3 km was er wederom een verwen-post, dit keer een giftig-groen-gekleurd-sapje van bleekselderij en een bolletje geitenkaas op een stokje…
Bleekselderij met geitenkaas
Nu was het weer mijn beurt om te lopen, weer zo’n kilometer of drie, dus ik probeerde wat gas te geven en wonderwel ging het prima, smalle blubberige paadjes, omhoog en omlaag, Esther kon het op de fiets moeilijk bijbenen, niet dat dat iets zegt over mijn snelheid, die fiets was niet echt handig op dit soort paadjes. 
Uiteindelijk werden we door de hal van een grote villa geloodst alwaar een drumbandje de boel opvrolijkte en een glaasje wijn voor ons klaar stond… Toch allebei maar een klein nipje wijn genomen, niet teveel, er moesten nog wel wat kilometers afgelegd worden…
Pannenkoek!
Nu was het aan Esther om haar langste afstand van 6,4 km te lopen, en aan het eind wachtte er een vers gebakken pannenkoek op ons en bananen, die wij ons prima lieten smaken. Met in mijn achterhoofd dat het nu mijn beurt was om mijn langste afstand van 7,2 km te lopen, heb ik wel even geaarzeld, maar hij smaakte toch prima! Het lopen ging best lekker maar net op het moment dat ik het wel genoeg vond en wel wilde stoppen werd Esther rechtdoor gestuurd en moest ik rechtsaf om nog “even” een lusje te lopen door een, overigens prachtige, kasteeltuin. Bij de verwen-post kregen we een mini-hamburger op een bedje van Quinoa-salade, best lekker, die pannenkoek was allang verteerd 🙂
Tomaat met Mozzarella en Basilicum
Onderweg
Na zo’n 3,5 km kregen we gelukkig weer een licht verteerbaar hapje, tomaat met mozzarella en basilicum, heerlijk fris. Daarna kregen we weer lastige stukken te lopen en fietsen. Want als je denkt dat je even kunt relaxen op de fiets kom je best bedrogen uit… waar het lopen lastig was door de blubber en boomstronken was het met die stadsfiets nog lastiger… gelukkig zijn we beiden niet gevallen en kwamen we bij de volgende verwen-post heelhuids aan 🙂
Nog steeds ging het lopen voor ons allebei prima en we genoten samen van de mooie paddestoelen en bossen onderweg, de heuveltjes en tunneltjes werden, weliswaar mopperend, relatief makkelijk overwonnen en voordat we het wisten stonden we midden in het gemeentehuis van Dinkelland waar een soort Josti-band zijn best deed hun muziek ten gehore te brengen. Een hele vrolijke boel begeleid met een sneetje krentenbrood. Helaas waren wij net weer op weg toen het mannenkoor begon te zingen, dus die hebben wij gemist…
Gezellig samen
Tijdens mijn laatste loopkilometers begon ik de afstand en het wisselen naar het fietsen best in mijn benen te voelen maar er is niet een moment geweest dat ik dacht om te stoppen, dat maakte mij nog blijer dan ik al was!
Na een blokje kaas in een oude boeren schuur was het aan Esther om de laatste kilometers te lopen. En ook Esther begon het te voelen in haar benen, liefst wilde zij het laatste stuk over asfalt lopen… Ja, al dat gewiebel over smalle paadjes en het hoge gras waren best zwaar na 20 loopkilometers…
Maar ook Esther ging gewoon door, zelfs toen we dwars door een boeren-schuur met etende koeien moesten, doorlopen en genieten van het moment!
Na ruim 42 kilometer kwamen we over de finish, ze hadden de rode loper voor ons uitgelegd, en kregen we een lekker glas bier aangereikt, een doos met twentse broodjes en je kon nog genieten van gebakken bloedworst of gebakken leverworst.
Helaas hadden wij ons badpak niet meegenomen voor een duik in de “hot-tub” maar dat mocht de pret niet drukken… wij hadden het gedaan!!!!
GEHAALD!!
Het was een hele mooie marathon, prachtige route en geweldig georganiseerd!! Voor herhaling vatbaar 🙂
Samen trainen
Omdat ik trailen tegenwoordig veel leuker vind dan over de “weg” lopen en de duintrainingen steeds beter gaan, twitterde ik maar eens of er iemand zin had om mee te gaan… Esther, die al een tijdje heuveltjes wil trainen haakte hier op in en het plan om samen te lopen was snel geboren.
Maar waar ga je lopen als je best een eind uit elkaar woont en toch in de heuveltjes wilt lopen… Schoorl is bij mij al een eind vandaan, dus laat staan als je uit Valkenswaard moet komen… Ergens in het “midden” werd dus Amerongen, de Utrechtse Heuvelrug is altijd goed voor een paar heuveltjes…
Zo gezegd, zo gedaan, Esther had een mooie route gevonden, 15 kilometer niet te gek, en een tentje om te lunchen was er in de buurt, konden we van daaruit de route mooi oppikken 🙂
Met de kriebels in mijn buik (ik vind het altijd reuze spannend om alleen met de auto naar onbekend “gebied” te rijden) ging ik veel te vroeg op pad, gelukkig was er Google Maps op mijn telefoon om mij te helpen. Het laatste stukje was over een landweggetje, dwars door het bos… ging dit wel goed… volgens Maps wel… best spannend, maar niet echt leuk in zo’n sportwagentje… maar uiteindelijk heb ik het gevonden, en omdat ik lekker vroeg was kon ik mooi bij de ingang parkeren… 🙂
’t Berghuis
Even wachten op Esther (ik was natuurlijk veel te vroeg), gezellig kopje koffie op het terras en dan de Suunto en Garmina aandoen om de route te vinden… die moest toch vlakbij zijn… maar waar… Na enig gerommel hadden we allebei ons klokje gereed en na een klein stukje lopen hadden we ook de route al gevonden, dat begon al goed 🙂
Al binnen een kilometer begonnen mijn kuiten te protesteren, niets vreemd, even wandelen en weer verder… op zich ging het best, geen gekke pijntjes dus gewoon doorgaan. Hoewel dat doorgaan wat werd vertraagd door de hoeveelheid mountainbikers waar wij voor aan de kant moesten gaan… er ging geen minuut voorbij of er kwam er weer eentje het pad over gezeild… vooral als wij naar boven liepen en zij dus naar beneden “zeilden” was het oppassen geblazen voor ons… wat gingen die gasten hard!
Bij de varens
Ongeveer halverwege even een foto-momentje bij een grote bos varens, wat een prachtige omgeving daar zeg! Vlak na dit gezellige moment liepen wij langs een smal pad naar boven en kwam er (weer) een mountainbiker het pad naar beneden geraced… volgens ons had hij net ruzie gehad met zijn vrouw ofzo want toen hij ons zag begon hij te tieren… “jullie lopen op een mountainbikepad-stelletje-kutte-koppen!!” Sjee… het bos is toch voor iedereen?? Maar voordat wij konden reageren was hij (gelukkig) al weg… rare vent…
Al rennend, wandelend, kletsend en fietsers omzeilend had ik het na een kilometer of 12 wel een beetje gehad… mijn benen wilden niet meer meedoen… Hoewel ik elke zaterdag in de duinen bij Heemskerk train en best wel heuveltjes gewend ben, vond ik het vandaag zwaar… écht zwaar… benen als lood, gelukkig had Esther hetzelfde gevoel in haar benen dus hoefde ik niet achter haar aan te draven… De laatste kilometers hebben we rennend/wandelend afgelegd maar we voelden de benen weldegelijk! Zou het een gebrek aan water zijn geweest? Kan best, het was warm, of was het toch een gebrek aan oefening op hoogtemeters? Zou ook kunnen… in elk geval valt er nog genoeg te trainen voor de Trail des Fantomes straks in augustus…
Lunch!!
Na een heerlijke lunch op het terras gingen we ieder weer huiswaarts…
Kortom, het was een geslaagde dag, we zijn niet verdwaald maar hebben wel een hekel gekregen aan mountainbikers… hoewel niet allemaal 🙂
Koning van Spanje Trail
Een hele tijd geleden had ik mij ingeschreven voor de “Koning van Spanje” trail… Ik wilde toen de 17 kilometer lopen, kon ik makkelijk, dacht ik toen… Maarja, bij mij is het altijd maar weer afwachten hoe het blijft gaan met het lopen… Gaat het een hele tijd goed, dan ineens is daar weer de terugslag… Meestal mijn enkel die erg pijnlijk wordt, de laatste tijd was het mijn heup die meer dan pijnlijk werd…
Toch maar weer eens een fysio opgezocht, slijmbeursontsteking was het oordeel en ik moest maar naar de huisarts voor pillen ofzo… Braaf 14 dagen pillen geslikt en (bijna) geen beweging gehad, nog een weekje extra rust eraan geplakt, maar geen merkbare verbetering. Toch maar rustig begonnen met lopen en een andere fysio geconsulteerd. Die weet mijn klachten aan mijn enkel en heup door een ietwat scheve heupstand… zou het?? Maar na twee behandelingen voelde zelfs mijn enkel, waar ik al ruim 2 jaar last van heb, beter, minder pijnlijk dus….
Maar door al dat gestuntel had ik veel te weinig getraind in de duinen, en de dag van de trail in Gulpen kwam steeds dichterbij. Gelukkig was bij mijn inschrijving de 17 km vol en moest ik genoegen nemen met de 10 km. Nu een geluk bij een ongeluk, 10 km zou mij in dit stadium waarschijnlijk niet lukken, laat staan 17 km!
Wel had ik een lang weekend geboekt om gezellig met Chris naar Gulpen te gaan, dus vol onzekerheid of ik wel of niet zou gaan lopen, gingen we naar Zuid Limburg voor een gezellig weekendje. In de loop van vrijdagochtend reden we met mijn cabriootje die kant op in de hoop dat het mooi weer zou worden en dat we lekker met het dakje open in het rond konden rijden.
In Gulpen aangekomen een lekkere lunch en een bijbehorend biertje genomen en toen het hotel even buiten Gulpen opgezocht. Heel leuk hotel, een kleine maar comfortabele kamer met een heerlijke douche, meer heb je niet nodig, toch?
Heerlijk toeren
Zaterdagochtend na een prima ontbijt scheen het zonnetje volop dus wij zijn lekker in het autootje gaan zitten met het kappie open voor een toertje in de omgeving.
Limburgse Wafel
Door Limburg, België en Duitsland ging de tocht met als afsluiter een wafel met vers fruit en ijs in Vaals, genieten!
Terug in het hotel de wandelschoenen aan om de route naar en van de trail te verkennen. Naar de start was het 2,5 km dus prima te wandelen, toen een stuk van de trailroute gelopen, mooie route, droge paden, maar zwaar… pfff waar ging ik aan beginnen… Voor de terugreis naar het hotel toch maar even een oppep-biertje gedronken in Gulpen, dat loopt vast soepeler 🙂
Zondagochtend na een flink ontbijt, toch maar de hardloopspullen aangetrokken, en al wandelend naar de start begon het enthousiasme te groeien, het zou leuk worden! Het was fris maar prachtig weer, dus hardlopen of wandelen, het zou genieten worden.
Rond een uur of half 10 waren de meesten al op het zonovergoten terrein en het was een leuk weerzien van bekenden en minder bekenden. Al kletsend met iedereen vloog de tijd voorbij en werd het tijd om zelf in het startvak plaats te nemen voor de 10 kilometer…
Starten, lopen, rustig aan, heelblijven… Er gaat van alles door je heen als je start met in je achterhoofd dat je eigenlijk veel te weinig getraind hebt… Ach, gewoon genieten van het weer en de omgeving, dan ga je wandelen, wat maakt het uit…? Tot de eerste beklimming… Een hele hoge heuvel van gras, hij leek niet zo erg, tot je erop probeert te rennen… Niet dus… Wandelen en nog eens wandelen, meer zat er niet in, enkel en heup vonden het niet leuk wat ik aan het doen was. Ook mijn kuiten stribbelden tegen, maar dat is normaal na zo weinig heuveltraining. Maar die enkel en heup kon ik niet omheen, au au en nog eens au! Bijna boven had ik mijn besluit genomen, ik ga terug, stom gedoe dat lopen, dit wordt écht helemaal niets!
Totdat ik bijna boven was… “Zeg, kan ik je een motivatie-mail sturen, @Langzaamaan??” klonk het achter mij… hihi… een volstrekt onbekende vrouw sprak mij bemoedigend toe, even kletsen, even lachen om mijn Twitternaam die achterop mijn shirt staat, en voor ik het weet waren we boven en werd het parcours vlakker. Nog een kilometer ofzo met die vrouw en haar twee vriendinnen gelopen en elkaar moed ingesproken, tot het ineens een stuk beter ging… Na een korte groet ging ik mijn eigen gang, iets sneller dan zij, lekker in mijn eigen tempo, eindelijk! Het lopen ging steeds beter en vlak voor de verzorgingspost zag ik Wendy lopen. Even samen gelopen, wat te drinken genomen bij de post, maar toen wilde ik verder, het ging eindelijk lekker en (vrijwel) pijnloos!
Vanaf dat moment leek ik wel te vliegen, lekker lopen en genieten van de omgeving, snel naar beneden en stukjes wandelen naar boven, zelfs bij de splitsing van de 17 en 10 nog even getwijfeld of ik niet toch maar de 17 km zou gaan lopen… nee, niet overdrijven nu, gewoon lekker je rondje afmaken, niet te gek doen, zoveel heb je niet getraind…
Uiteindelijk heerlijk de route volbracht met als beloning een lekker (alcoholvrij) biertje!
Na afloop nog even nakletsen met alle anderen die ook moe maar voldaan aan de finish stonden en toen werd het (helaas) tijd voor de wandeling terug naar het hotel en de auto, om onze lange reis naar huis aan te vangen, het heerlijke lange weekendje is weer voorbij.
Geheel onverwacht heb ik toch enorm genoten van deze prachtige trail en ik vond het erg leuk om de diverse Loopmaatjes weer eens terug te zien! Met name mijn “reddende engel” Wendy bedankt, en Esther, Andrina, Margriet, Kitty, Jolande, Marco, Bart, Jeroen, Ron, Ans en Jan het was gezellig jullie weer te zien en te spreken en wie weet tot de volgende trail 🙂
Wandel-Marathon-Egmond
En dan, voor je het weet, laat je je toch weer verleiden om de Egmond wandel-marathon te gaan lopen… Ditmaal was het Truda die nog een wandelmaatje zocht. Ik vond het wel een leuk idee die weer eens te lopen en ik wist ook nog wel een paar vrienden die daar ook wel voor “in” waren, dus een afspraak was snel gemaakt. Inschrijven en trainen was de komende maanden het motto.
Marjolijn had wel zin om wekelijks te gaan wandelen rond Castricum en Heemskerk, dus met haar lekker gewandeld en de kilometers opgevoerd. Helaas voor Marjolijn ging het opvoeren van de afstanden direct gepaard met een blessure dus zij was er zaterdag bij de start niet bij…
Wie er wel bij waren stonden zaterdagochtend om 7:15 bij ons voor de deur om gezamenlijk naar Egmond te rijden, Truda, Nadine, Martine, Marlies, Richard (ik ga niet zonder Chris), Chris (ik ga niet zonder Richard) en ikke. Een gezellige groep met snelle en minder snelle lopers maar dat mocht de pret niet drukken.
De afgelopen dagen waren de voorspellingen voor het weer niet best dus wij waren op alles voorbereid, je loopt toch een flink aantal uren buiten, dus als je dan regen hebt is dat niet echt fijn…Zaterdagochtend was het frisjes maar droog, dus we waren allemaal blij, maar toch een beetje nerveus stonden wij te wachten tot wij om 8:30 eindelijk konden vertrekken uit de sporthal in Egmond. De zuid-route stond voor de zaterdag op het “programma”, dat is dezelfde route die de hardlopers volgden tijdens de halve marathon 2 weken eerder.
Blij na het strand
Op het strand hadden we wind tegen en hoewel de wind niet heel hard waaide waren we allemaal wel erg blij toen we na 8,5 km van het mulle en zware strand af mochten de duinen in, zelfs ik, strandliefhebber die ik ben…
Heuvel op, heuvel af met meestal windje in de rug gingen de kilometers eigenlijk vanzelf en iedereen was blij en tevreden! Tussen die duizenden lopers kwam ik nog Ans, één van mijn duinlooptrainsters tegen, grappig om haar ook eens te zien wandelen 🙂 Na 4 uur en 25 minuren wandelen waren we eindelijk weer in de sporthal en lieten ons het bier goed smaken. Daarna lekker naar huis, een warm bad en een goede maaltijd en we waren weer klaar voor de volgende dag… Hoewel we natuurlijk eerst even heeeeerlijk geslapen hebben, dat krijg je van die buitenlucht… Slaap!!
Zondagochtend dezelfde tijd, 7:15, stond Martine alweer voor de deur om ons op te halen voor de tweede dag wandelen. Iedereen had prima geslapen, maar we waren allemaal vóór de wekker al wakker geworden… zouden we dan toch allemaal ietwat nerveus zijn voor de tweede dag?? Toen we zaterdag thuis kwamen duurde het maar een uurtje voordat de wind en de regen begonnen dus zouden we het vandaag dan droog houden? Hoe zou het parcours eruit zien na die regen… Tis vast allemaal blubber en glibberen… Ietwat onzeker over het weer liepen wij weer naar de sporthal voor onze tweede ronde… De Noord-route, waarvan we wisten dat die iets zwaarder zou zijn en, door de regen van afgelopen nacht, blubberig kon zijn…
Zonnetje op het strand
Eenmaal op het strand begon het zonnetje te schijnen en waren alle twijfels over het weer van de dag al snel verdwenen! Heerlijk genieten was het, windje vanuit zee, zonnetje in de rug en een prachtig hard strand… wat wil een mens nog meer?!
Heerlijk op het strand
Na het strand nog een paar flinke klimmetjes door de duinen en dan heerlijk door het bos! Prachtige route vind ik dit, bossen en duinen met allemaal kronkelweggetjes, lekker afwisselend maar ook wel zwaar. En met de blubber viel het reuze mee! Hier en daar een plasje maar van de zware regenval van de avond tevoren was niets te merken!
De laatste kilometers hebben Chris en ik samen met de “senior” van ons gezelschap Truda gelopen. Zij had er stevig de pas in, en dat vonden wij wel fijn, even lekker doorlopen, des te eerder waren we bij de finish…
De Finish na 47km!
Een paar honderd meter voor de finish hebben we toch eventjes gewacht op de rest van ons gezelschap opdat we toch gezamenlijk door de finish zouden gaan, wel zo leuk toch?
Gezellig onderweg
We hebben het tóch maar eventjes gedaan met z’n allen! De één wat beter getraind dan de ander, maar toch…
Super gezellig weekend, bedankt Martine, Marlies, Truda, Nadine, Richard (ik ga niet zonder Chris) en Chris (ik ga niet zonder Richard)!!!
Stempelkaarten en Medaille
Strand & Duinloop Castricum
Een week of wat geleden werd er door Marten op Twitter gevraagd of wij (Martin en Jan) misschien ook naar de Strand & Duinloop bij Castricum gingen. Nu had ik daar nog nooit van gehoord dus gelijk maar even op de site gekeken en het zag er goed uit. Lekker door de duinen, over het strand en via de duinen weer terug, vrijwel geheel onverhard én in een gebied waar ik elke week wandel. Dus gelijk teruggekoppeld op Twitter waar Martin al inmiddels een volmondig “Ja ik kom” had geroepen! Niet snel daarna volgden Jan, Wendy en Jolande die ook wel mee wilden en ons oude cluppie renners was weer bijna compleet.
Vanmorgen 5 januari was het zover, lekker op tijd de deur uit want ik wilde Wendy even aanmoedigen bij haar start van de 4 kilometer. Aangezien het niet zo’n grote loop is hadden we elkaar snel gevonden en het duurde niet lang of de rest van het ploegje was ook gearriveerd.
Simone en de Geboren Renner
Even gezellig beppen, het Loopmaatjesboek De Geboren Renner aan Simone doorgegeven, Wendy aanmoedigen bij haar start en inlopen. Het voelde met inlopen niet echt lekker maar ach, dát ben ik inmiddels gewend, dus nog maar een rondje om de atletiekbaan rennen en wat meer rekken en strekken… Om 10:45 was de start, heel relaxed stonden we nog met z’n allen te kletsen toen ineens het startschot klonk, ook dát is zo leuk aan die kleinere loopjes, je staat niet uren te kleumen in je startvak… heerlijk dit! Klein rondje atletiekbaan en dan de bossen in… Rustig aan beginnen en in ieder geval de eerste 3 kilometers door zien te komen was mijn motto… Het was zwaar… mijn enkel stond in de brand en mijn kuiten voelden aan alsof ze elk moment in een kramp konden schieten… en ik had ze nog wel laten masseren door Jan vlak voor de start…!
Kronkelend over de bospaden vervolgde ik mijn weg, angstvallig het tweetal voor mij in de gaten houdend die, volgens mij, een lekker rustig tempo liepen… niet loslaten die twee… anders wordt het niets… zo hield ik het voor mijzelf vol… elke stap was zwaar en pijnlijk, bah bah bah, dit had ik niet verwacht! Maar die twee loslaten mocht niet van mijzelf, dus volhouden! Na een kilometer of 3,5 kwamen we op het strand… wind pal tegen… oei… en het liep nog steeds niet lekker! Dus maar achter het tweetal blijven hangen… tot aan de strandopgang… Sjee, die was hoog en met mul zand! Er kwam geen eind aan, halverwege even moeten stilstaan, mijn kuiten wilden écht niet meer verder… Helaas heb het tweetal moeten laten gaan… zij gingen ook wandelend naar boven maar ze hebben uiteraard niet op mij gewacht…
De route
Na de klim een heel stuk naar beneden en windje in de rug, het ging er een beetje op lijken en het herstel kwam langzaam in zicht. Een bocht in de weg… en ja hoor, weer wind tegen in open veld… maar het leek erop dat mijn ledematen er nu minder moeite mee kregen… zou het dan toch lukken…? En ja, op dat lange pad tegen de wind en later weer met de wind mee ging het eindelijk lekker, ik vond het tempo dat ik wilde hebben en de cadans die ik zo lekker vind… eindelijk na een dikke 5 kilometer was hij daar… mijn loopritme!! In de verte zag ik het duo dat mij zo lang geholpen had het tempo vast te houden, zonder dat ze het zelf wisten, en ik voelde dat ik mij weer bij hun kon voegen… Sterker nog, toen ik eenmaal bij hun was liep ik ze zowaar voorbij, heerlijk dit gevoel!
Met nog een kleine 3 km te gaan werd ik ingehaald door de eerste lopers van de 15km! sjee… heb je eindelijk voor jezelf het gevoel dat je een lekker tempo hebt, lopen die gasten je zowat fluitend voorbij! Nog 2 kilometer te gaan, heerlijk in een roes, hoor je plots achter je “ziet er goed uit!” Het is Marten (hij loopt de 15km) die mij gewoon in een rap tempo voorbij loopt, alsof hij nog maar net begonnen is, bah, ik had zó gehoopt hem voor te blijven 🙂 Maar toch geeft zijn aanwezigheid, ook al is het maar een paar seconden, mij voldoende boost om nog even aan te zetten! En ja, hij is jonger, en ja, hij sport veel, en ja, ik wil ook als een jonge hinde over het parcours snellen, maar ach ik loop toch ook lekker en doe mijn eigen ding, en ja dat is ook genieten!! Nu wel 🙂
De laatste kronkelweggetjes door het bos en nog een stuk atletiekbaan en het loopje zat er weer op, echt aanzetten was er niet meer bij, maar met een tijd van 1:09 was ik toch best tevreden! Het was zwaar maar toch super leuk om te doen!
Finish
Marten bedankt voor je voorzet en Martin, Lia, Wendy, Jolande, Jan en Simone leuk jullie (weer) te zien en wie weet tot snel!
Ameland Adventurerun
Dit weekend was het weer zover, we gingen naar Ameland voor de Adventurerun. Voor mij de tweede keer en ik had er heel erg veel zin in!
Tenminste… tot vorige week… Halverwege de week werd mijn enkel steeds gevoeliger en op de zaterdag voor de loop ging de duintraining uitermate slecht… zo’n pijnlijke training had ik in geen tijden meegemaakt dus ik baalde enorm! Het ging juist de laatste tijd weer een beetje lekker en uitgerekend de week voor een leuk loopje moest mij dit weer overkomen…!
Toch vol goede moed naar Ameland gegaan om er een gezellig weekend van te maken met allemaal leuke mensen en ach… dan is het lopen eigenlijk een beetje “bijzaak”…
Vrijdagmiddag samen met Marcel naar Holwerd gereden alwaar we de rest van het gezelschap troffen en op de boot was het direct al gezellig. Het weerzien van “oude” bekenden en het ontmoeten van “onbekenden” verliep soepel dus het beloofde een leuk weekend te worden.
Het “huisje”
In onze luxe Wellness-Boerderij hebben we ’s avonds pasta gegeten (hoe kan het ook anders de avond voor een loopje) en veel gelachen en gekletst, hoewel de meesten van ons het niet konden laten hun mobieltjes te controleren op Tweets 😉
De volgende ochtend een lekker ontbijt en bij de meesten van ons begon het al een beetje te “kriebelen”. Een beetje gezonde wedstrijdspanning voor de meesten maar voor mij vooral de angst of ik die 10 km “hard”-lopend zou kunnen volbrengen of zou het toch hoofdzakelijk wandelen gaan worden?
Sinds de “mislukte” training van vorige zaterdag had ik alleen nog maar een wandeling in de duinen gemaakt en zoveel mogelijk rustig aan gedaan dus ik had geen idee hoe het lopen zou gaan. Ook had ik bij mijn laatste paar loopjes aan het begin steeds kramp in mijn kuiten gehad… zou dit nu weer gebeuren? Dit en allerlei andere doemscenario’s begonnen toch een beetje door mijn hoofd te spoken toen ik mij eenmaal naar het startvak begaf… Samen met Marcel even ingelopen, het voelde eigenlijk niet slecht, en starten maar…
De route
Heel rustig begonnen, steeds wachtend op die kramp in mijn kuiten en de steken in mijn enkel en, omdat ik daar zó mee bezig was, vergat ik te genieten van de mooie omgeving en het heerlijke zonnetje. Totdat ik toevallig het bordje van de 3 kilometer zag… huh… zóver al? En mijn kuiten waren nog stil en mijn enkel piepte alleen zachtjes…! Wow! Zou het dan toch nog goedkomen vandaag?? Over het strand eventjes iets sneller en ook dát voelde nog steeds goed! Het genieten was begonnen 🙂 Hoewel we na het strand nog door het bos moesten en een paar pittige heuveltjes kregen, die ik zelfs rennend naar boven ging, bleven de pijntjes weg dus mijn glimlach werd al maar groter 🙂 Na ongeveer 7 kilometer hoorde ik naast mij “hoi Yvonne” roepen, het was Edwin die mij herkende aan mijn Loopmaatjes-shirt, en samen met Edwin heb ik de laatste 3 kilometer al kletsend afgelegd. Leuk, zo’n onverwachte ontmoeting met een mede-Twitteraar! Ondanks dat het tempo van Edwin iets hoger lag dan die van mij kon ik hem aardig bijhouden, het voelde goed, en ik was dan ook superblij toen ik over de finish ging in een tijd van 1:02!! Hihi… tóch 2 minuten sneller dan vorig jaar 🙂
Het jubileum shirt
Nadat ik mijn (welverdiende) shirt in ontvangst had genomen ging ik op zoek naar Wendy en Marcel die mij zouden opwachten. Na een vreugdedansje met Wendy, die zó verbaasd was dat ik al “binnen” was dat ze helaas geen finishfoto van mij heeft gemaakt, snel op zoek naar een warme jas en terug naar de finish, om de rest van onze Loopmaatjes binnen te zien komen. Tim kwam als eerste binnen in een tijd van 1:28… sjee wat een mooie tijd op de 21 km zeg! En dat terwijl hij hoopte op een tijd van 1:30 Top hoor! Daarna druppelden langzaam alle andere Loopmaatjes binnen met als “hekkensluiter” Esther die maar liefst 15 minuten sneller was dan vorig jaar!! Super hoor Esther je traint er hard genoeg voor!
Met z’n allen terug naar het “huisje” waar we lekker van het zwembad en de sauna genoten hebben alvorens we gingen eten in het restaurant op het bungalowpark. De rest van de avond werd er gezellig nagekletst en veel gelachen over onze ervaringen van de dag, grappig hoe iedereen dezelfde route toch anders ervaart. Tevens werd er geopperd dat we de volgende ochtend nog wel “eventjes” konden gaan “uitlopen” naar het strand en omdat ik nog steeds blij was over mijn loopje van die dag riep ik enthousiast dat ik ook wel mee wilde…
Op het strand met Esther, Andrina en Tim
Dus de volgende ochtend, iets later dan gepland, gingen wij met z’n viertjes (de rest zag het niet zo zitten) toch even de deur uit voor een klein rondje naar het strand. Na een moeizaam en ietwat pijnlijk begin heb ik toch uiteindelijk een lekkere 4 kilometer gelopen en was nóg iets blijer geworden! Zou het dan eindelijk weer goed komen?
Helaas komt aan alle leuke dingen een eind, dus ook aan dit gezellige weekend… Om half 1 zaten we al weer op de boot voor de terugreis en, nadat ik Marcel thuisgebracht had, was ik rond een uur of 3 moe maar zeer voldaan thuis.
Bart, Marteijn, Joost, Marcel, Tim, Jack, Andrina, Wendy en vooral Esther, voor het regelen van het mooie “huisje” en de boodschappen, bedankt voor jullie gezelschap ik heb genoten dit weekend!
Marteijn, Jack, Esther, Marcel, Bart,
Joost, Wendy, ikke, Tim, Andrina
Duinentrail
Als het trailen nog steeds goed gaat en leuk is, wat doe je dan? Juist… je laat je verleiden er weer een te lopen… Dit keer de Duinentrail bij Schoorl.
Vorige week liet Bart via Twitter weten dat zijn startbewijs voor de 15 km te koop was, aangezien hij zelf liever de 30 km ging lopen. Even geaarzeld, maar 15 km moet kunnen dacht ik. De hele week waren de weersvooruitzichten voor zondag prima dus langzamerhand begon ik mij heel erg te verheugen op deze trail.
Totdat… mijn lift naar Schoorl niet doorging en ik dus alleen moest gaan (ik ben geen held, alleen naar onbekend terrein) én tot overmaat van ramp werd er voorspeld dat het zondag ging waaien en regenen… Nu vind ik lopen in de regen helemaal niet zó erg, maar met een loopje, waarbij je in de regen moet wachten tot je mag starten, vind ik regen een drama… Je bent al nat en koud voordat je mag beginnen, en de anders zo gezellige sfeer bij een loopje is al helemaal ver te zoeken.
Zaterdagavond begon het al te regenen en waaien en kwam bij mij de twijfel… Maar, ik had er wel mijn duintraining van zaterdagochtend voor afgezegd, dus ik wilde wél heel graag gaan… Ach, waarom ook niet, voorspellingen komen niet altijd uit… toch?? Dus wel… vanmorgen toen ik wakker werd hoorde ik de regen en de wind al tegen het slaapkamerraam slaan… zal ik dan toch maar thuis blijven…? Om 8:15 met lood in mijn benen toch maar de deur uit gegaan, hopen dat ik het kan vinden, en wie weet klaart het weer toch nog op…
Vlakbij het startpunt mijn autootje geparkeerd, ik zag al veel mensen lopen met sporttassen dus moest ik wel in de buurt zijn… en dat klopte ook, nog geen 300 meter verderop was de sporthal… ik was blij… de eerste “hindernis” was genomen 🙂
In de sporthal mijn startnummer opgehaald en toch even mijn naam gewijzigd van Bart naar Yvonne, staat toch leuker op uitslagen.nl 🙂 Enkele Loopmaatjes tegengekomen, bekende en onbekende, erg leuk! Even kletsen en dan is het door de stromende regen op weg naar de start.
Daar sta je dan… onderaan de klimduin… en, goed voorbereid als ik altijd naar een loopje ga, was mijn vraag aan de omstanders of we daar direct omhoog moesten lopen… ik wist het niet… maar volgens sommigen moesten we daar idd direct omhoog… Sjee die klimduin is HOOG!! Na het startschot bleek gelukkig dat we er niet overheen, maar links omheen mochten… pffff… dat was mazzel. Rustig beginnen, geen snelheid maken en enkel, kuiten en knie rustig laten wennen aan het rennen. Het ging goed… mijn oefeningen van de afgelopen week beginnen eindelijk zijn vruchten af te werpen… Gelukkig ging de route niet direct omhoog dus even rustig inlopen, erger dan “gevoelig” werd het niet, dus ondanks de regen, die nog steeds gestaag naar beneden kwam, kon ik al snel van het lopen gaan genieten.
Na ongeveer een kilometer of 2 stond de hele groep plots stil, er was een opstopping vlak voor een hele hoge trap! Je kon maar met twee naast elkaar omhoog en gelukkig werd er rustig naar boven gelopen. Even de ademhaling tot rust laten komen. Ik heb het aantal treden niet geteld, maar het waren er veel, er leek geen eind aan te komen. Eenmaal boven gekomen eventjes op adem komen om vervolgens de afdaling door het mulle zand te maken. Mijn benen voelden nog steeds goed aan echter, ik kreeg mijn ademhaling maar niet tot rust.
Wel moest ik lachen om de mensen die bij elke plas enorm hun best deden deze te omzeilen… hihi… je voeten worden toch wel nat, zeker in de regen, dus ik stampte gewoon rechtdoor, door de plassen heen, lekker!
Telkens weer omhoog en omlaag en veel mul zand, ondanks dat er een heleboel regen was gevallen inmiddels. Eindelijk kwamen we na een kilometer of 6 aan op het strand. Als een biljartlaken zo strak lag het strand erbij, heerlijk! Eindelijk kon ik mijn ademhaling tot rust krijgen en even fijn een gestaag tempo lopen. Helaas kwam er na 2 kilometer een eind aan het strand en moesten we de duinen weer in.
Een flink eind voor mij liep een groepje die ik probeerde te volgen voor de juiste route, maar met de kronkelende weggetjes was dat niet makkelijk. Het groepje ging echter rechtdoor op het moment dat ik links in de struiken een lint zag hangen… Oei, wat nu? Zouden zij verkeerd lopen of begreep ik het niet goed? Heel even gewacht op een paar lopers achter mij om te vragen wat zij ervan dachten. En ja hoor, ik had het goed begrepen, we moesten links af, en in de verte zag ik die andere groep inmiddels al stil staan. En dan loop je ineens “voorop”, dan moet je dus ineens zélf op de route letten in plaats van als een “kuddedier” achter de rest aan te lopen… Best lastig, maar gelukkig waren er overal voldoende linten, dus konden we de route goed volgen.
Na ongeveer 14 kilometer vroeg ik mij af hoe lang ik al aan het lopen was. Zou ik mijn doel, om binnen de 2 uur te finishen, gaan halen? Vlak achter mij liep een man die zijn vrouw verzekerde dat ze nog tijd genoeg hadden, we waren pas 1:45 bezig. Echter een andere man zei dat dat niet waar was, we zaten al bijna op de 2 uur… Oeps, zou ik het dan toch niet gaan halen? Nog even “gas” erop, ik had geen idee hoe ver het nog was, maar ik wilde toch echt die 2 uur gaan halen… En plots hoor je dan die doedelzak… YES! Die staat bij de finish (had ik mij laten vertellen) dus ik moest vlakbij zijn!
Nog één bocht en dan sta je ineens boven aan de klimduin! Wow, wat is die HOOG! Helemaal beneden was de finish en zo hard als ik kon rende ik naar beneden, door het mulle zand. De man met de doedelzak stond halverwege de heuvel met hart en ziel te spelen, zó leuk, en beneden stonden groepjes mensen te klappen en te juichen, reuze gezellig! Eenmaal over de finish direct gekeken naar mijn tijd… YES… ik had mijn doel gehaald 1:58!!!
Leuk aandenken
Helemaal doorweekt maar dolblij nam ik dankbaar het (alcoholvrije) biertje aan dat uitgereikt werd en liep ik snel terug naar de kantine waar het warm en droog was. Gelukkig hoefde ik niet al te lang te wachten op Claudette die mijn kleding in haar auto had bewaard. Snel droge kleding aan gedaan en nog even gezocht naar de andere loopmaatjes. Helaas kon ik niemand meer vinden dus ben ik maar naar huis gegaan alwaar ik moe maar ZEER voldaan in mijn warme badje ben gaan liggen… de tweede “hindernis” had ik ook genomen 🙂
Met een glimlach over de finish
Utrechtse Heuvelrug
Na de Trail des Fantômes en de Trail by the Sea had ik de smaak van het traillopen echt te pakken en toen Esther met het plan kwam om over de Utrechtse Heuvelrug te gaan lopen had ik daar wel zin in. Het idee was om een afstand van 20 km te gaan lopen, maar toen ik eenmaal de route van haar kreeg bleek het 24,5 km te zijn… Oeps, toch wel ver, en dan maar hopen dat we niet zouden verdwalen…
Vol goede moed spraken wij met z’n drieën af bij station Driebergen om vanuit daar met de trein naar Veenendaal te gaan, en dan hardlopend terug, we hadden er echt zin in. Eenmaal aangekomen in Veenendaal bleek dat Claudette de route niet in haar Garmin had staan, maar gelukkig, die van Esther en mij liepen synchroon en al kletsend hobbelden wij door de straten van Veenendaal. Af en toe even wandelen, want helaas wilden mijn kuiten weer niet echt meewerken de eerste kilometers.
Af en toe wandelend naar boven
Het was heerlijk weer, de omgeving prachtig en we genoten volop. Hier en daar een heuvel die bedwongen moest worden, af en toe een mul zandpad, maar al rennend en wandelend volgenden wij trouw de route die Garmin ons aanwees. Hoewel mijn Garmin het af en toe liet afweten bleef die van Esther de juiste route aangeven, gelukkig maar, want af en toe waande je je alleen op de wereld, zo rustig was het daar.
Mooie natuur
Totdat… je raadt het al… we waren van de route af… we liepen wel in de buurt van de route maar niet erop… heen en weer wandelen, stilstaan, niets hielp. Zowel die van Esther als die van mij weigerden terug te komen op de juiste route… Toch maar doorlopen, kijken of we weer op de route terecht konden komen. Gelukkig had ik Google Maps bij mij op mijn telefoon dus we hadden nog enig idee waar we waren. Na wat omzwervingen kwamen wij (na 3 kilometer) weer uit op het punt waar we de route kwijt geraakt waren… we hadden achteraf gewoon nog zo’n 200 meter door moeten lopen…
Even was er twijfel, we hadden er inmiddels een dikke 10 km op zitten, we konden terug naar Veenendaal en daar de trein pakken terug naar Driebergen, dan hoefden we nog maar 7 km terug te lopen OF we gaan door… moesten we nog wel ruim 18 km lopen… ach we zijn geen mietjes… we besloten dus door te gaan…
Af en toe liet mijn Garmin het afweten, maar nog steeds deed die van Esther het (gelukkig) goed. Lekker lopen, wandelen en kletsen, de tijd verstreek zonder dat wij er erg in hadden. Helaas had mijn Garmin na een kilometer of 18,5 het helemaal opgegeven… ik had alleen nog maar een driehoekje en een vraagteken in mijn scherm maar geen route… Wat ik ook deed, er gebeurde niets meer… en die van Esther had net nog aangegeven dat de “battery low” was…
En ja hoor, op het moment dat we het alledrie niet meer zo zagen zitten (qua afstand) hield de Garmin van Esther ermee op en die van mij was nog steeds van het padje af… Laatste redmiddel was mijn telefoon met Google Maps… nog een mijl of wat naar het station… die laatste mijlen waren zwaar, we waren al zoveel uren onderweg, het (geleende) rugzakje begon mij zwaar te irriteren en ik had een reuze trek in iets hartigs… dat lauwe water kwam mij inmiddels de keel uit… Met heel veel doorzettingsvermogen liepen wij met z’n drieën de laatste kilometers… af en toe vragend aan voorbijgangers of dit de “snelste” route naar het station was…
Eindelijk na zo’n 29 kilometer was daar het station Driebergen-Zeist en konden we gaan zitten bij de auto… het was inmiddels 17:00 uur geworden en we waren het zat, ik wilde alleen nog maar zitten en iets lekkers eten! Toen ik echter op mijn “ns-app” keek welke trein ik moest hebben bleek die al over 4 minuten te gaan… een heel snel afscheid, en zonder mij om te kleden, nam ik nog een laatste sprint naar het station, trap op trap af, rennen naar de intercity die inmiddels al op het station stond… au au au dat deed zeer!! maar ik had het gered… Omkleden in de eerste klasse, moet kunnen, en daarna zitten…. sjee wat was ik moe en aan een warm bad toe…
Ik heb een super leuke dag gehad samen met Esther en Claudette maar hij was lang… erg lang…
Esther,ikke en Claudette
Vanmorgen bij het opstaan vielen de “pijntjes” echter reuze mee en besloot ik toch met “manlief” een stukje te gaan fietsen, even de benen losgooien zoals ze dat wel zeggen. We hebben toch nog zo’n 45 kilometer gefietst en het viel mij reuze mee, hoewel het oprijden van bruggen en viaducten zwaar aanvoelde… Zou het dan toch nog goed komen???
langzaamaan 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.